ارزیابی ایمونوهیستوشیمیایی پروتوانکوژن her۲/neu در کارسینوم سلول سنگفرشی و مخاط دیسپلاستیک و طبیعی دهان

مقدمه:  ژن her2/neuپروتوانکوژنی است که بیان بیش از حد آن با بروز بسیاری از سرطان ها از جمله بدخیمی های دهان همراه است. اثبات یا رد این ارتباط نیازمند مطالعات بیشتری است. هدف از این مطالعه بررسی یک ارتباط احتمالی بین بروز بیش از حد her2/neu و کارسینوم سلول سنگفرشی دهانی بود. مواد و روش ها:  در این مطالعه توصیفی-تحلیلی با استفاده از روش بررسی ایمونوهیستوشیمیایی بروز her2/neu در مخاط طبیعی دهان (18 مورد)، ضایعات پیش بدخیم دیسپلازی اپی تلیال (7 مورد) و کارسینوم سلول سنگفرشی دهان (12 مورد) طی مدت 8 ماه بررسی گردید. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و آزمون های کروسکال والیس و فیشر آنالیز شدند (0/05= α). یافته ها:  گروه سوم بیش ترین استحکام کششی (orthoorganizer:1625088گرم، american orthodontic: 2319/957 گرم، orthotechnology: 1828/061 گرم)،گروه دوم استحکام کششی کمتری داشتند(orthoorganizer:1479/718 گرم،americanorthodontic:2081/352گرم، orthotechnology:1803/190گرم) و گروه شاهد کم ترین استحکام کششی را داشتند (orthoorganizer:1414/661گرم،americanorthodontic:1840/661 گرم، orthotechnology:1567/627گرم).سه گروه مطالعه شده از نظر سن و جنس همسان بودند (0/005>p value). درجات صفر، 1+، 2+ و 3+ واکنش ایمونوهیستوشیمیایی her2/neu در گروه دارای مخاط طبیعی دهان به ترتیب در 8 (44/4%)، 1 (5/6%)، 4 (22/2%) و 5 (27/8%) مورد مشاهده گردید. نتایج مربوطه در گروه دیسپلازی اپی تلیال به ترتیب در 3 (42/9%)، 1 (14/3%)، 3 (42/9%)، و 0 (0%) بیمار؛ و در گروه کارسینوم سلول سنگفرشی دهان به ترتیب در 8 (66/7%)، 2 (16/7%)، 1 (8/3%) و 1 (8/3%) بیمار ثبت شد. براین اساس، تفاوت آماری معنی دار از نظر بروز her2/neu در مقایسه دوبه دوی گروه دارای مخاط طبیعی و دیسپلازی اپی تلیال (0/55=p value)، گروه دارای مخاط طبیعی و کارسینوم سلول سنگفرشی دهان (0/12=p value) و گروه دیسپلازی اپی تلیال و کارسینوم سلول سنگفرشی دهان (0/31=p value) ملاحظه نگردید. نتیجه گیری:  بر اساس یافته های این مطالعه ارتباط معنی داری بین بروز her2/neu و کارسینوم سلول سنگفرشی دهان وجود نداشت.